Weekverslag – week 22
2 t/m 8 november
Zaterdag
Vanaf het Salda meer gaan we in westelijke richting naar Pamukkale. Onderweg stoppen we in een klein dorpje om de watertank weer bij te vullen. Dit doen we meestal met de bushdouche, maar het beste ding heeft het al een tijdje geleden begeven en sindsdien hebben we geluk gehad en was er meestal een tuinslang. Vandaag niet. Wel hebben we een vijfliterkan bij ons en dat geeft ons de mogelijkheid om eindelijk onze peilstok van échte maten te voorzien, in plaats van de geschatte streepjes die er al sinds week 1 opstaan. Na elke vijf liter steek ik de stok erin en zet ik een nieuw streepje. We wisten allebei zeker dat het een veertig litertank was, maar als de laatste druppels erin gaan, staan er haast 12 streepjes op. We komen op 58,5 liter. Schijnbaar hebben we veel meer water bij ons dan we denken en zijn we al die weken veel eerder gaan bijvullen dan noodzakelijk was. Nou ja, beter laat dan nooit.
Pamukkale is een interessant natuurfenomeen dat naast Hiërapolis ligt; een stad die door de Romeinen werd gesticht in 190 voor Christus. Pamukkale bestaat uit witte terrassen die gevormd worden door het sterk kalkhoudende water van 35 graden dat erlangs loopt. We lopen via Hiërapolis naar Pamukkale. Het is heel rustig in de oude Romeinse stad, dus we kunnen de necropolis en de oprijlaan van de stad goed bekijken. Voordat je vroeger de stad inging, moest je verplicht een bad nemen om ziektes buiten de deur te houden. Dat hoeft vandaag de dag niet meer, maar eenmaal in Pamukkale aangekomen word je wel verzocht je schoenen uit te trekken om door de thermale baden te lopen. Het is hier gigantisch druk. Bussen Aziaten en hordes Turkse toeristen verdringen elkaar om zo snel mogelijk in de aantrekkelijk uitziende baden te stappen. Ook wij trekken onze schoenen uit en lopen het water in. Het is glad onder de voeten en het water voelt lang niet zo warm als je zou denken. Toeristen poseren met papegaaien en sommige meiden gaan snel in hun bikini in een bad zitten om een Instagram-waardige foto te maken. Zo gek zijn wij niet, dus we lopen een stuk naar beneden en gaan dan met onze voeten in de goot zitten. Daar is het water lekker warm.
We verblijven in een accommodatie waarin we ons eigen thermal water bad hebben. Het rozige water komt met 60 graden uit de kraan en schijnt heel goed te zijn voor je lijf. We worden er in ieder geval weer goed schoon van, dus we kunnen ’s avonds ‘luxe’ uit eten in een lokaal restaurantje waar we een hele kip voorgeschoteld krijgen.
Zondag
We veranderen onze plannen regelmatig, dus in plaats van naar Efesus te rijden, kiezen we voor de weg naar Istanboel. Het is nog een behoorlijk eind, dus we maken vandaag veel kilometers. Gezien het geluid dat Bruce produceert als je tegen de 100 rijdt, luisteren we regelmatig naar een luisterboek op de noise-cancelling koptelefoons. Dat is een stuk rustiger aan je hoofd. We kamperen ergens halverwege de weg naar Istanboel in een bos. Het koelt aardig af ’s avonds en het wordt ook al vroeg donker, dus de tijd die we buiten hebben wordt steeds korter. Gelukkig kunnen we in de daktent ook lezen of spelletjes spelen, dus hoeven we niet om 7 uur al te gaan slapen.
Maandag
Vandaag rijden we het laatste stuk naar Istanboel. De stad heeft ongelooflijk veel inwoners (ruim 15 miljoen) en begint dus al kilometers voor het centrum. In één van de buiten-buiten-buitenwijken van de stad staat een groene heuvel waarop een kampeerplek zou moeten zijn. Het duurt even voor we een plekje vinden, omdat maps.me ons weggetjes op stuurt die Bruce niet boven komt. Als we uiteindelijk geïnstalleerd zijn, beginnen de moskeeën onder ons met hun oproep voor het gebed. In plaats van dat ze dat met elkaar afstemmen, komt er een kakofonie van jewelste onze kant op. We kunnen vanuit onze plek alleen al zo’n vijfentwintig moskeeën zien, maar we horen er zeker vijftig. Het klinkt wel gezellig in ieder geval.
Dinsdag
We gaan de stad in. We rijden, in de file, de brug tussen Azië en Europa over en bevinden ons nu dan toch echt weer in ons eigen werelddeel. We zijn er een beetje sip onder, maar we kijken ook uit naar een paar dagen in de stad. We hebben goede verhalen gehoord, dus we zijn nieuwsgierig.
De auto parkeren we op een terreintje langs de kade. We laten Bruce hier achter en gaan met onze backpacks op de rug naar ons appartement voor de komende nachten. We voelen ons weer volop backpacktoerist in plaats van overlander als we zo door de straten van de stad lopen op zoek naar de accommodatie. Het appartement ligt vlak achter Istiklal Street, wat een toplocatie is. We brengen de dag door in dit nieuwe gedeelte van het centrum met koffie drinken, shoppen en wandelen. We kopen de hoognodige nieuwe schoenen, want de oude zijn helemaal af. ’s Avonds eten we een heerlijke pizza en nemen we een Turkse lekkernij als toetje. Met al deze overdadige keuze voelt het direct Europees en Westers aan, hoewel we ook wel inzien dat het nog een lange weg naar huis is.
We drinken nog een biertje in een achteraf straatje en raken aan de praat met twee Turkse mannen. Eén van de mannen praat bijna geen Engels, maar de andere man kan alleen al met zijn gezichtsuitdrukkingen praten. Het is net een Turkse Mr. Bean. Hij blijft praten en lachen en doen alsof het hem allemaal niks kan schelen en hij verveeld is. Duizend emoties in één gezicht. Gelukkig hebben we hem op de foto gekregen.
Woensdag
Vandaag bekijken we het oude gedeelte van de stad. Onderweg erheen komen we gigantisch veel mannen met rare verbanden en gaatjes in hun hoofdhuid tegen. Ze blijken een haartransplantatie te hebben gehad en zijn vandaag op de toeristische toer. Iets later komen we een meisje tegen met een zojuist ‘opgeknapte’ neus en meer mensen met verbanden om hun hoofd. De plastische chirurgie blijkt een grote markt te zijn in Istanboel.
We lopen door leuke straatjes, langs Aya Sofya en gaan naar binnen in de Blauwe moskee. Het stinkt naar zweetvoeten, omdat je er uiteraard niet met schoenen aan naar binnen mag. Het is een drukte van jewelste binnen, waardoor je alleen maar naar binnen kan schuifelen, een klein rondje kan lopen en weer in de rij naar buiten moet gaan staan. We krijgen er een beetje een triest gevoel van, omdat er ook mensen zijn die daar bidden onder toeziend oog van honderden toeristen. Het voelt een beetje als inbreuk op hun privacy. We zijn er snel weer weg.
’s Avonds eten we Kumpir; een grote gepofte aardappel waarvan de binnenkant met boter en kaas tot een puree wordt gemaakt, gevuld met alles wat je wil. We liepen er gisteravond langs en het zag er zo lekker uit dat we er vanavond voor in de rij gaan staan. Een soort Subway, maar dan in een aardappel. Het smaakt goed. We beginnen gelijk te fantaseren over zo’n tentje in Nederland.
Donderdag
Vlakbij het appartement wonen zo’n tien katten. Ze worden ’s ochtends gevoerd door een man met drie plastic tassen vol vlees. Met een schaar knipt hij het in stukken en verdeelt het onder de aanwezige poezen. Hij gooit zelfs stukjes op het dak voor een poes die niet naar beneden durft. Heel Istanboel wemelt van de katten en je ziet dit ook overal terug in de souvenirs. Het laat zich raden dat wij ons er dus al snel thuis zijn gaan voelen.
We doen het ’s ochtends rustig aan en ontbijten in Federal Coffee met een goede cappuccino met omelet en pannenkoeken. Daarna halen we Bruce op en laten we de stad achter ons. Tenminste, nadat we door alle buiten-buiten-buitenwijken zijn gereden. We slapen nog één nachtje in Turkije, boven op een klif in een bos. Het is een schitterend plekje als afsluiter van een maand Turkije. Het land heeft ons verrast en zeker in het oosten hebben we prachtige weken gehad. De vriendelijke mensen, het natuurschoon en de bijzondere culturele gebouwen hebben ons een mooie tijd gegeven. De moeite waard om nog eens terug te komen.
Vrijdag
We gaan de grens met Griekeland over en gaan nu echt Europa in. We moeten zelfs met de euro betalen. De huizen zijn direct anders, met dakpannen in plaats van golfplaten en de mensen zwaaien niet meer terug als we voorbijrijden. In plaats van dat de Turkse mannen thee drinken in de cafeetjes, zijn het hier de Griekse vrouwen die koffie drinken. We moeten wennen en we willen terug. Dat gevoel zal nog wel even aanhouden.
We kamperen aan zee en doen dus een poging om te zwemmen. Het water is echter koud, dus we zijn snel weer bij de tent terug. Net als we het eten klaar hebben, begint het te waaien en te regenen. We eten dus in de tent en beginnen daarna voor het eerst deze reis aan een serie op de laptop. Geen tv hebben is heerlijk, maar als de avonden zo lang zijn, is het wel lekker om af en toe wat ander vermaak te hebben. Uiteindelijk is het al gauw weer droog en houdt de regen op, dus hebben we alsnog een rustige nacht.
