Weekverslag – week 23
9 t/m 15 november
Zaterdag
We starten de dag met een stukje offroaden richting Maroneia. Het is een mooi stuk langs de kust, maar niet moeilijk. Onderweg zien we mannen de oogst van de olijfbomen in kisten stoppen en komen we een boer met zijn 120 geiten tegen. We passeren een aantal leuke dorpjes waar de terrasjes vol zitten met koffie drinkende vrouwen. We rijden een redelijk lang stuk vandaag en proberen de tolwegen zoveel mogelijk te vermijden. Toch pakken we uiteindelijk een stukje tolweg, omdat het sneller rijdt en toch wel makkelijker is. Als we in de buurt van de berg Olympus komen, zoeken we een kampeerplek tussen de bosjes in een natuurpark met uitzicht op de berg.
Zondag
We worden gewekt door de kerkklokken. Het is lang geleden dat we die gehoord hebben. Als we klaar zijn met ontbijten en de auto weer inpakken om verder te rijden, kunnen we meegenieten van een kerkdienst die door de speakers alle kanten op schallen. Weer eens wat nieuws.
We rijden naar het dorp Litochoro voor een koffie en een rondje lopen. De meeste winkeltjes zijn dicht. Voor we weer in de auto stappen, lopen we even bij de bakker naar binnen. We zien een soort bruine Italiaanse bollen liggen en nemen er vijf van mee. We moeten maar liefst vijf euro afrekenen, wat ons een beetje verbaast, maar als we de tas aannemen van de bakkersvrouw blijkt dat we ruim twee kilo aan brood hebben gekocht.
Morgen wil Peter Olympus op, dus we hebben de rest van de dag de tijd om een stukje te offroaden. Op Wikiloc vinden we een route die we volgen. Onderweg lunchen we met het brood dat we hebben gekocht. We krijgen beide met moeite een halve bol op. We hebben echt veel te veel brood meegenomen.. Het offroad pad blijkt eigenlijk gewoon een onverharde weg te zijn. Niks spannends aan en de omgeving is ook niet heel mooi. Helaas.
We rijden aan het einde van de middag alvast helemaal omhoog, zodat Peter vanaf daar op tijd kan starten met de beklimming van Olympus. Even ziet het ernaar uit dat we langs de kant van de weg moeten kamperen, maar gelukkig blijkt er een stukje toegankelijk bos te zijn bij een monastery. Het is koud en vochtig, dus na een snel diner kruipen we lekker in de tent.
Maandag
We gaan er vroeg uit en rijden dan de laatste vijf kilometer naar de parkeerplaats bovenop. Peter gaat de berg op en ik blijf beneden, omdat het een te lange klim is voor één dag. Meestal wordt deze in twee dagen gedaan, maar de hutten halverwege zijn al gesloten voor het seizoen. Olympus heeft acht toppen, waarvan Mytikas de hoogste is met 2918 meter. Het is tevens de hoogste berg van Griekenland. Volgens de overlevering kwamen hier de goden samen om te beslissen over de stervelingen beneden. Helaas heeft Peter Zeus niet gezien boven.
Ik loop ondertussen een kleiner rondje naar een monastery dat helaas dicht blijkt te zijn. Als ik weer terug kom, heb ik nog precies 24 minuten zonlicht voordat hij achter de bergen verdwijnt. Het koelt als een razende af, dus ik ga in de auto zitten lezen totdat Peter terugkomt. Dat duurt niet heel lang meer. Het is een flinke tocht geweest op schoenen zonder profiel, maar wel met mooi uitzicht bovenop.
Net als we naar beneden willen rijden, komt er een Amerikaanse man aan die graag een lift terug naar Litochoro wil. We nemen hem uiteraard mee en hij vertelt honderduit over zijn reizen en heeft ook honderd vragen voor ons. Als we hem beneden hebben afgezet, rijden wij nog een paar kilometer naar het strand. Hier is het een stuk warmer, dus Peter rent snel de zee in, maar komt er ook snel weer uit vanwege de kou.
Dinsdag
’s Ochtends drinken we eerst koffie in Litochoro en gaan dan op weg naar Albanië. Vlak voor de grens begint het te regenen en dit houdt niet meer op. Het gaat steeds harder, dus besluiten we om een overnachting te boeken in Korçë. We lopen ’s middags nog even het stadje in, maar het hoost zo hard dat we snel een café induiken en daar verlaat lunchen. Het is een heel leuk plein, maar uitgestorven vanwege de regen. Het gaat nog steeds harder regenen, dus we zijn blij met onze keuze voor een accommodatie. In de avond willen we weer wat gaan eten in de stad en eindigen uiteindelijk in hetzelfde tentje als vanmiddag. Dezelfde ober bedient ons en gaat ervan uit dat we niet nóg meer willen eten. Dan kent hij ons nog niet. We krijgen een bord met fruit van het huis en eten daarna ons avondeten nog onder het genot van een goede rode wijn.
Woensdag
Het weer is opgeknapt, dus we lopen ’s ochtends een rondje door de rest van de stad. We strijken neer voor een kop cappuccino in één van de vele koffietentjes. Tot onze verbazing krijgen we geen echte cappuccino, maar een zakje nescafé met opgeschuimde melk. Jasses. Niet ons ding. En dat terwijl er een uitstekende koffiemachine staat! We lopen nog een rondje langs de kerk en gaan dan na de boodschappen weer op weg.
We hebben een afspraak in Gramsh om naar de auto te laten kijken. Via Instagram zijn we in contact gekomen met Fred van Albania Offroad en hij haalt ons op om naar de garage te gaan. Drie keer raden wat er weer kapot blijkt te zijn? Juist ja, schokbrekers. Deze keer gaat het om de schokbrekers achter die allebei vervangen worden. Daarna drinken we nog een frisje in een dorp verderop en nadat Fred ons een aantal tips geeft voor offroad tracks gaan wij weer terug om een kampeerplekje te zoeken. Deze vinden we uiteindelijk in een beschut stukje land langs de hobbelige weg.
Donderdag
We volgen de tips van Fred op en rijden over een keienweg door de bergen. Het is niet echt offroaden, maar het is wel leuk voor een dag. Het regent de hele dag af en aan, maar gelukkig kunnen we droog lunchen. Na de hele dag hobbelen, parkeren we de auto bovenop een richel achter een ruïne. We hebben mooi uitzicht over de vallei onder ons, waar weliswaar weinig gebeurt, maar toch is het leuk om er af en toe een autootje te zien rijden.
Vrijdag
Het is nog maar een klein stukje naar Tirana, waar we vandaag moeten zijn om mijn moeder van het vliegveld te halen. Maar eerst stoppen we onderweg nog even voor het regelmatig terugkerende pannenkoekenontbijt. Niets zo lekker als rustig ontbijten met verse pannenkoeken.
Als we in Tirana de straat van de B&B inrijden is er nog precies één parkeerplekje over. Hier zetten we Bruce neer om in te checken. De vrouw van de B&B, die geen Engels spreekt, wijst dat we de auto ergens anders achter een hek neer kunnen zetten. Er staat al een andere auto, of naja, een Smartje, te wachten tot hij in het parkeervak van Bruce kan. Peter stuurt de auto behendig door het smalle straatje, ondertussen de laaghangende elektriciteitskabels omhooghoudend, zodat we eronder door kunnen. Een oudere man is aan komen lopen en gaat uit het niets compleet over de zeik. Volgens hem heeft Peter de elektriciteitskabels kapot gemaakt en heeft hij nu geen stroom meer. Een toegesnelde vrouw probeert de boel te sussen, maar zonder succes. De beste man tiert en raast maar door en blijft onvriendelijke dingen tegen Peter zeggen. Niet dat we het Albanees verstaan, maar het klinkt onvriendelijk. Uiteraard blijkt Bruce niet onder de poort van de beveiligde parkeerplaats te passen en moeten we weer achteruit terug onder de elektriciteitskabels door. Dat vindt de oude man niet zo leuk en het geeft hem reden om nogmaals te gaan schelden. De vrouw maakt gebaren naar ons dat de man gestoord is en dat we ons er niets van aan moeten trekken. Ondertussen is ons eerste parkeerplekje bezet en is er geen andere plaats voor Bruce in de smalle straatjes van Tirana. De vrouw van de B&B kent de man van het Smartje en overtuigd hem dat hij zijn auto best ergens anders kwijt kan. Hij verzet zijn auto en Bruce staat weer waar het allemaal begon.
We lopen een rondje door de stad. Het heeft niet zoveel te bieden en we vinden het niet zo mooi. Later blijkt dat Tirana meermaals is uitgeroepen tot Lelijkste stad van Europa. Het klinkt treurig, maar we kunnen ons er wel iets bij voorstellen.
Na een paar telefoontjes lukt het ons om een taxi te regelen die ons naar het vliegveld kan brengen om mijn moeder op te halen en ons dan ook gelijk mee terug te nemen. We willen het risico niet lopen dat we Bruce niet kwijt kunnen vanavond. Op de afgesproken tijd is er geen taxi. Tien minuten later bellen we op en geeft hij aan dat ze er zo aankomen. Nog eens tien minuten later is er nog steeds geen taxi. Mijn moeder is inmiddels geland en heeft haar tas al. Ze pakt in haar eentje een taxi naar de stad, want het heeft geen zin meer voor ons om nog die kant op te gaan. Net op dat moment rijdt onze taxi langs, maar stopt niet. Wij stoppen hem ook niet. Een kwartier later staat mijn moeder gelukkig voor de deur van de B&B en geven we elkaar na een paar maanden weer een dikke knuffel.
